دو روز پیش....
زلزله ای که با عمق جان حسش کردم.
هیچوقت اینقدر محسوس نبود....
خونه دنی اینا بودیم...
هوا چقدر گرم شده
قربانی فاخر.
نمیخوام دیگه قربانی فاخر باشم.
دست به زانو گرفتن و بلند شدن.
قدرت،ثروت،جایگاه اجتماعی، فقط با یک بهانه تمام و.....
هر وقت به رئیسی فکر می کنم یاد قدرت عجیب مرگ خواهم افتاد
دومین مقام سیاسی مملکت به همین راحتی رفت و امشب زیر خروارها خاک آرمید....
من کجای دنیام...
این هفته چه هفته عجیبی بود
اولش با حس امید شروع کردم و میخواستم برم حرم...روز میلاد..
یکشنبه عصر شوکه شدم..توی راه برگشت از کلاس شنیدم که یکی از مقام های دولتی «گم»شده...با خودم گفتم حتما دروغه مگه میشه به همین راحتی ....تا رسیدم خونه تلویزیون روشن بود و...
اصلا باورم نمیشد...
اون شب هی از خواب بیدار شدم و اخبار رو گوش دادم به این امید که شاید معجزه ای بشه و زنده بمونن...
میدونین چیه؟مرگ حقه و سراغ همه میاد هر کسی به نوبت خودش...ولی چیزی که خیلی دردناکه اینه که جایی که میشد عقل کار کنه چرا نشد جایی که میشد جلوی مرگ گرفته بشه چرا نشد...
این همه امکانات پیش بینی هوا...
GPSموبایلی که چند بار باهاش تماس گرفتند...
اون شب دلم بیخود منتظر نبود که شاید حداقل یکیشون زنده بمونه بعدا شنیدم دقیقا صاحب همین موبایل زنده بوده تا چند ساعت....
دلم ازین خونه که چرا همون اول از امکانات پهباد استفاده نشد که زودتر پیدا میشدند شاید یکیشون می موند... اینکه مرگ چقدرررر بهمون نزدیکه...و بی خبر....و ناگهانی میاد...فرقی نمی کنه پیر باشی یا جوون عام باشی یا خاص...فقیر یا ثروتمند...محافظ داشته باشی یا نداشته باشی....
فرقی نمیکنه مرگ تنها موجودیه که هیچ تبعیضی قائل نمیشه...
روحشون شاد...
تعارض جو این چند روز از طرف دیگه عذابم میداد...دنیای مجازی و اخبار رسانه های خارجی و البته واکنش های یه سری افراد دیگر جامعه...
اونجا بود که بازم فهمیدم سیاست چقدر کثیفه که مردم یک جامعه رو این گونه به چند قسمت تقسیم کرده...
جدا از همه اینا وقتی با عینک خودم به موضوع نگاه می کنم ته دلم می سوزه...شخصا عوضی نبود...