اینجا فکر می کنم کاملا راحت می تونم حرفهای دلمو بگم....
این روزها اخبار افغانستان خبر داغ رسانه هاست....
هیچوقت نتونستم اونجا وطن خودم بدونم به عنوان سرزمین اجدادی....
و هیچوقت هم نتونستم اینجا رو وطن خودم بدونم به عنوان زادگاهم....
توی زندگیم تا الان جاهای زیادی بوده که از افغانستانی بودنم ، ضربه خوردم....شدیدترینش یکی اخراج از پیش دانشگاهی بود و دیگری اخراج از محل کار....هر دوش بخاطر افغانستانی بودنم.....
برای همین این نسبیت همواره برای من مشکل ساز بوده...
ولی واقعیتی وجود داره که شاید به مزاج بعضی ها خوش نیاد...و اون اینه که من هم ایران رو دوست دارم چون در دامنش به دنیا آمدم و بزرگ شدم و اونجا رو دوست دارم چون اجدادم اونجا بوده ن....ولی هیچکدام رو وطن نمیدانم پس غیرت وطن پرستی هم ندارم....ولی دلم شدیدا برای هردوشون می تپه....
جالب اینجاست که نه افغانستان و نه ایران هم ، هیچکدام منو به عنوان منو به عنوان شهروند نمی‌پذیرند....اونجا میگن ایرانیگک....اینجا میگن افغانی....
و من مانده ام و یک دنیا غربت...
من راهم رو انتخاب کرده ام نه ایرانی نه افغانستانی بلکه یک انسان....مهم نیست مال کجا ....
به همون اندازه که دلم شور افغانستان رو میزنه، نگران ایران هم هستم ایران هم گرفتار مشکلات هست....
مهر من به ایران شبیه مهرمادری ست که فرزندش اگرچه بداخلاق و....هست ولی بازم دوستش داره...
ایران شاید برای طالبان به نوعی حمایتگر بوده ولی نمیتونم کامل حذفش کنم....
من صلح و آرامش رو برای تمام کره زمین میخوام.....نه فقط افغانستان نه فقط ایران....
اینجوری آرامش بیشتری دارم....
ما شمارو به عنوان یک شهروند و یک انسان قبول داریم و برایمان مهم نیست شما افغانی هستید یا هر جای دیگر
این که شما انسان هستید و این وظیفه ما انسان ها است که به هم نوع خود احترام بگذارد
ممنونم....
شاید وظیفه نباشه ولی فطرت انسانی چی میگه؟؟؟؟به این فکر کنیم..